Części do kuchenek mikrofalowych

Od radaru do obiadu

Pierwsze kuchenki mikrofalowe ważyły 400 kg, miały dwa metry wysokości i wymagały ciągłego chłodzenia wodą ze stałego podłączenia do systemu wodociągów miejskich.

Instalacja taka była w dodatku bardzo głośna. Odkrycia wpływu działania promieniowania magnetycznego na cząsteczki dokonał w latach 40. XX-go wieku Percy Spencer, pozbawiony wykształcenia pracownik firmy Raytheon. Odkrycia dokonano niejako przypadkowo. Spencer zainteresował się batonikiem rozpuszczającym się w jego kieszeni za każdym razem, gdy znajdował się blisko pracującego magnetronu. Testy z kurzymi jajkami i ziarnami kukurydzy potwierdziły podejrzenia Spencera - fale mikrofalowe gwałtownie podgrzewają niektóre cząsteczki, między innymi wodę.

Pierwszy model nosił nazwę "Radarange" czyli Radarowa Kuchenka - był jednak zdecydowanie za drogi. Dopiero w roku 1965, po przejęciu firmy Amana, Raytheon uzyskał możliwość konkretnego ulepszenia swojego urządzenia. Dwa lata później na rynku pojawiły się małe, tanie 100-woltowe kuchenki mikrofalowe. Okazało się, że w nadchodzących wielkimi krokami latach, w których nie każdy mógł poświęcić czas na przygotowanie posiłku, kuchenka pozwalająca na błyskawiczne odgrzanie wczorajszego posiłku były strzałem w dziesiątkę.

W ciągu następnych dziesięciu lat ilość sprzedanych egzemplarzy pobiła na głowę liczbę kuchenek gazowych. Doszło do tego, że 17% gospodarstw domowych w Japonii korzystało z kuchenki mikrofalowej. Mikrofale wytwarzane przez urządzenie są pochłaniane przez cząsteczki polarne - na przykład wodę - podgrzewając je stopniowo. Dzięki temu powietrze w kuchence mikrofalowej nie jest nagrzewane. Promieniowanie wytwarzane przez kuchenkę ograniczane jest przez ścianki oraz drzwi komory kształtujące klatkę Farradaya.